De herrijzing van Legenden

**Chivu001** · 27 oktober 2005, 22:35

Hier dan het officiÃ«le Legends Topic!

Plaats hier je verhalen over Legends!
Even de regels:
- Het verhaal moet, zoals de titel al zegt over een Legend gaan
- In dit Topic geen reacties, dit kan in het 'Legends Topic'
- Je mag zoveel verhalen posten als je wilt
- Alles is 100% zelf geschreven, dus ook niet van een andere site en dan bewerken
- De deadline is zaterdag 19 november, dit is nog niet definitief
- Na deze deadline, mogen de deelnemers stemmen wat het beste verhaal is, waardoor er een winnaar komt
- Voor vragen, kijk in het 'Legends Topic'

Veel plezier met lezen en schrijven en maak er een topverhalen van (of meerdere topverhalen!) !

Ik kan dingen vergeten zijn, maar dat kan later nog wel komen...

**Chivu001** · 28 oktober 2005, 15:45

Jan de Natris
â€œJan was veel briljanter dan Johan Cruijff, maar Cruijff blijft goedâ€

Johannes DaniÃ«l de Natris, roepnaam Jan, dat je uit moet spreken als â€˜Jenâ€™, was de eerste echt Ajax vedette. Volgens sommige Nederlands beste voetballer aller tijden. Zo ook oud-Vitesse doelman en legende Just GÃ¶bel: "Bij Jan de Natris werd je steeds weer verrast door een nieuwe wijze van spel. En nooit was hij onsportief in zijn spel. Jan was veel briljanter dan Johan Cruijff, maar Cruijff blijft goed."

Misschien was hij wel zeker de beste aller tijden geworden als hij niet zo eigenzinnig was en een grote inzet had. De Natris staat bekend als de â€˜eigenzinnigste Ajacied aller tijdenâ€™, een speler die briljant kon voetballen als het lekker weer was en alles liep zoals het moest lopen. Nadat de in Amsterdam geboren De Natris eerder uitkwam voor Swift en Blauw Wit kwam hij in 1914 naar Ajax. Enig probleem was alleen dat hij van het bestuur in het 2de moest spelen om te wennen aan de speelstijl van Ajax. Elke week ging hij weer naar het bestuur toe, om te vragen of hij eindelijk mocht spelen. Het bestuur maakte in die tijd nog de opstellingen. Pas drie jaar later kreeg De Natris zijn zin en mocht hij debuteren voor Ajax.

Groot voordeel voor De Natris was dat hij een bijzondere gave had; Hij was tweebenig, wat erg bijzonder was in die tijd. Daardoor kwam het voor dat Jan de Natris bij Ajax linksbuiten speelde, maar later in het Nederlands elftal rechtsbuiten.

Toen De Natris eenmaal mee mocht doen, werd hij gezien als een sensatie. Ajax werd dat jaar kampioen, maar De Natris maakte de kampioenswedstrijd tegen Willem II niet mee. Het was een van de vele incidenten uit zijn leven. De Natris had de trein naar Tilburg gemist, en ging â€˜pierewaaienâ€™ (stappen) in Amsterdam, in plaats van op de volgende trein naar Tilburg te wachten. Het bestuur pikte dit niet en gaf De Natris een boete van 10 cent. De boete is echter nooit betaald.

Het daaropvolgende seizoen werd Ajax weer kampioen, maar net zoals het seizoen daarvoor deed De Natris alweer niet mee. Dit keer mistte hij niet de trein, maar was hij geschorst. De wedstrijd daarvoor tegen AFC was namelijk uitgelopen tot een grote vechtpartij, waar zelfs het publiek aan meedeed. Vele spelers werden geschorst, De Natris had de langste schorsing gekregen: Maar liefst 6 maanden moest hij toekijken!

Ook in het Nederlands elftal ging het niet altijd goed, wat ook de rede is dat De Natris maar het schamele aantal van 23 wedstrijden ons land vertegenwoordigde. Door vele conflicten werd hij niet geselecteerd, maar altijd werd De Natris na verloop van tijd weer vergeven. Op 5 mei had hij tijdens zijn debuut een keer gescoord in de tegen Denemarken met 2-0 gewonnen interland, maar vlak daarna ging het alweer mis. Tijdens de Olympische spelen zorgde hij voor een groot schandaal. De officials verbleven namelijk in mooie hotels, terwijl de spelers het moesten doen met vier persoonskamers op eens boot dat op de Schelde lag. De Natris was het hier natuurlijk niet mee eens, en smeerde de grammofoonplaten die de spelers hadden gekregen om niet te klagen in met jam en gooide ze een voor een de Schelde in. Toen de spelers daarna in 4 dagen 3 wedstrijden moesten spelen, en ze de laatste wedstrijden hadden verloren ging De Natris met wat ploeggenoten stappen in Antwerpen. Ze keerde pas laat in de nacht terug, en ze werden geschorst voor de rest van het toernooi. â€˜De schande van de Scheldeâ€™ was geboren. Zijn laatste interland speelde hij op 25 oktober 1925, alweer was Denemarken de tegenstander. Dit keer werd er met een 4-2 winst afgerekend met de Denen.

In 1921 vetrok De Natris naar stadgenoot â€˜De Spartaanâ€™. De manier hoe, is typisch Jan de Natris: Pas vlak voor het begin van het seizoen meldde hij het Ajax bestuur dat hij vertrok. Het bestuur was ontevreden, maar De Natris was zoâ€™n goede voetballer dat hij alles kon doen wat hij wou doen. Een jaar later keerde De Natris alweer terug naar Ajax, en kwam hij binnen als de verloren zoon. Drie jaar later ging hij weer weg, nu naar Vitesse. Het bestuur was echt woedend en had al gezegd dat De Natris niet meer terug hoefde te keren.

Vitesse was die jaren geen topper meer, maar het haalde in 1927 toch nog de Beker finale. Ook in die finale was er weer een rol weggelegd voor De Natris. Bij een 1-1 stand kreeg Vitesse een penalty. Vaste penalty nemer en aanvoerder Vaags nam de penalty echter niet, maar De Natris. Hij mistte de penalty en mede hierdoor verloor Vitesse de finale met 3-1 van VUC.

Na vier seizoen had De Natris het wel gezien bij Vitesse, en keerde hij terug bij Ajax. Waar bij zijn vertrek nog duidelijk werd gezegd dat hij niet meer welkom was, kon hij toch nog terugkeren. De Natris zijn voetbalkwaliteiten waren altijd welkom. Veel toeschouwers kwamen voor hem naar het stadion, maar zagen meestal niet de echte kwaliteiten van De Natris. Als het minder ging kon De Natris nog wel eens het veld afstappen. Dat leverde soms grappige momenten op. Toen Ajax tegen HVV een penalty tegen kreeg, ging hij op een hekje aan de rand van het veld zitten. Toen hij even later zag dat HVV een bal te kort terugspeelde sprintte De Natris, hij behoorde in die tijd tot de nationale top 3 op de 100 meter, weer het veld in en maakte de gelijkmaker. Ook kon het nog wel eens voorkomen dat hij van een medespeler de bal afpakte. De Natris was bijzonder arrogant en vond ook dat hij de beste was, en was ook een van de eerste die professioneel voetbal in wou voeren. Door zijn snelheid wou hij de bal altijd diep hebben, maar als de bal ook maar iets te slecht was bleef hij staan met zijn hoofd schuddend.

Als De Natris wel in vorm was, kon niemand hem tegenhouden. Dan dolde hij zijn tegenstanders tot ze er gek van werden. Er was 1 manier om hem dan tegen te houden. Hem neerhalen op een nat veld, want als De Natris aan een ding een hekel had dan was het wel een vieze broek. Hij raakte dan de hele wedstrijd geen bal meer aan.

In 1953, toen hij al geruime tijd gestopt was, werd hij nog adviseur van de Nederlandse Beroeps Voetbal Bond, omdat hij als een van de eerste het betaalde wou invoeren. Hij stopte daar echter ook snel mee, hij vond de mensen achter het plan niet betrouwbaar genoeg.

In 1972 overleed de eerste vedette van Ajax. Hij werd 73 jaar.

**FCW2005** · 29 oktober 2005, 17:57

Tom krommendijk 04/11/1966 - 25/08/1990

Wat is nu een legende en aan welke eisen zou deze speler dan moeten voldoen. Moet hij meerdere prijzen hebben behaald of gespeeld hebben bij de topclubs in Nederland ? Mijn legende voldoet niet aan al deze criteria maar is de enige voetballer geweest die ik ooit als een idool zag. Het verhaal gaat niet over spelers als Van Basten, Rijkaard of Gullit maar over de helaas veel te vroeg overleden linksbuiten van onder andere Fc Wageningen genaamd Tom Krommendijk.

Tom Krommendijk werd op 4 november 1966 geboren en begon met voetballen bij de Wageningse amateurclub SKV. Op zijn veertiende jaar maakte hij al deel uit van het Nederlands elftal voor spelers tot en met 15 jaar oud. Later speelde hij voor meerdere vertegenwoordigende elftallen zoals onder andere Jong Oranje. Van SKV maakte hij de overstap naar de FC Wageningen.Dit nadat hij met een leeftijd van 15 jaar al had gespeeld in het eerste elftal van SKV. Op 19 augustus 1984 maakte hij zijn debuut in het eerste elftal van Fc Wageningen in een uitwedstrijd tegen De Graafschap die met 5-2 verloren ging. Hij mocht in de 70e minuut invallen voor Gert van den Brink. Omdat ik gezien mijn leeftijd altijd alleen de thuiswedstrijden kon bezoeken zag ik Tom pas voor de eerste keer spelen in een thuiswedstrijd tegen het toenmalige DS’79. Ik kan me deze wedstrijd niet specifiek meer herinneren maar in dat seizoen begon voor mij de waardering voor de jonge linksbuiten. Ik vond Tom een fantastische voetballer in die tijd waardoor ik begon met het verzamelen van allerhande zaken die te maken hadden met deze voetballer. Toen is het dat ik begon met een plakboek samen te stellen van deze spelers die nog altijd een bijzondere plaats heeft in de kamer waar mijn computer staat. Bij het maken van dit verhaal ligt het boek naast me en zie ik wederom de vele foto’s en krantenknipsels uit die tijd.

Ik verzamelde in die tijd handtekeningen van spelers uit het betaalde voetbal en schreef daarom ook mijn idool een brief. Ik kreeg destijds snel een brief terug met enkele foto’s van Tom met daarop de zo fel begeerde handtekening. Het is moeilijk uit te leggen wat dit voor mij betekende, in ieder geval meer dan de brief die ik destijds van Marco Van Basten of Rene van der Gijp kreeg hoewel ik daar ook enorm trots op was en nog steeds ben. In de brief gaf Tom tevens aan dat als ik nog meer vragen had ik hem gerust nog eens een brief zou mogen sturen. Dit liet ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen waarop ik hem weer een brief stuurde en vervolgens een hele lange brief terugkreeg met enkele prive foto’s waarop Tom stond spelend voor een Nederlands elftal onder de 16 en onder de 17.

Door het zeer goede spel van Tom in de jaren bij FC Wageningen kwam hij veelvuldig in de belangstelling te staan van andere clubs. Er waren al meerdere geruchten dat hij de FC snel zou kunnen gaan verlaten maaar toch schrok ik enorm van het bericht in de maand mei 1986 dat Tom een contract zou hebben getekend bij De Graafschap ! Enkele dagen later bleek echter dat Tom het contract in Doetinchem niet had ondertekend en gewoon bleef spelen op de Wageningse Berg. Wat echter toen niet bekend was maar later door Tom werd vermeld in een intervieuw was dat de FC hem een baan had aangeboden als hij zou blijven maar dat hij deze de eerste maanden niet had gekregen. Aan de ene kant was ik natuurlijk blij dat Tom bij mijn club bleef spelen maar aan de andere kant wist ik ook dat hij bij een betere club behoorde te spelen en dat hij toch ooit eens van club zou gaan veranderen. In die tijd daarna was er sprake van de belangstelling van PSV voor Tom en leek hem een gouden toekomst in het verschiet te liggen. In deze tijd kreeg ik tevens zonder er om te vragen de spelerskaart en het elftalfoto toegestuurd van Tom wat natuurlijk de band in mijn ogen met mijn idool enorm versterkte. Dit bleel later het laatste “contact” te zijn geweest met mijn idool.

Op het moment dat Tom volgens de berichten een contract zou gaan tekenen bij het grote PSV sloeg het “noodlot” toe. Tijdens een trainingspartij op kunstgras viel de keeper tijdens een partijtje met zijn volle gewicht op de knie van Tom waardoor de blessure ontstond aan de linker kruisband. Dit kwam voor Tom precies op het verkeerde moment, hij stond in de belangstelling van verschillende clubs en had even daarvoor tijdens een oefenwedstrijd tussen het grote Oranje en het Jong Oranje waar hij deel van uitmaakte –2- maal gescoord en veel indruk gemaakt. Na de blessure keerde Tom weer terug op de Wageningse Berg waar de toenmalige trainer Piet Schrijvers het niet zag zitten in het grootste talent dat Wageningen in de jaren tachtig had voortgebracht. Na enkele goede wedstrijden gespeeld te hebben in het tweede elftal werd Tom verhuurd aan AZ dat zich destijds in degradatiegevaar bevond. In de 11 wedstrijden die hij voor deze club speelde maakte hij –5- doelpunten en kreeg hij lovende kritieken in de pers. Ik heb Tom gelukkig in die tijd –1- keer live zien spelen en wel in de wedstrijd Fc Utrecht – AZ waar hij liet zien over veel talent te beschikken. Door de prestatie’s bij AZ, die wel degradeerde, verdiende Tom Krommendijk een contract bij Feyenoord !

Ik was echt enorm trots maar ook enorm in de war. Ik een Ajax fan zag zijn idool gaan spelen voor de grote concurent ! Tom werd bij Feyenoord gepresenteerd als nieuwe aankoop samen met onder andere Smolarek, Lokhof en Martin van Geel. Bij Feyenoord kon Tom de verwachtingen echter niet waarmaken. In het seizoen 1988/1989 werd hij in de maand november 1988, na slechts een wedstrijd te hebben gespeeld in het eerste van Feyenoord , uitgeleend aan Cercle Brugge in Belgie. Deze ploeg speelde destijds in de hoogste afdeling. Tom kwam bij deze club tot een totaal van 15 wedstrijden en 2 doelpunten. Volgens de verhalen in onder andere de VI liep het in Belgie niet al te best met Tom en hij keerde na de uitleenperiode terug in de Kuip voor een tweede kans. In het seizoen 1989/1990 speelde Tom 7 wedstrijden voor de stadionclub waarin hij twee wedstrijden speelde. Doordat Tom geen basisplaats had heb ik hem nooit live zien spelen in het shirt van Feyenoord. Wel heb ik natuurlijk de foto’s uit de kranten en tijdschriften maar na die wedstrijd met Az tegen Utrecht heb ik hem jammer genoeg nooit meer zien spelen.

Hieronder de selectie foto van Feyenoord met daarop Tom Krommendijk.

Na het genoemde seizoen verliet Tom de Kuip om te gaan spelen voor FC Twente. Ik maakte al plannen om een wedstrijd te kunnen bezoeken van Fc Twente om na enkele seizoenen eindelijk Krommendijk weer eens te kunnen zien spelen. Het liep echter anders. Op 25 augustus 1990, een zaterdagavond, zat ik alleen in mijn kamer naar de samenvattingen te kijken van de wedstrijden uit de eredivisie. Fc Twente moest de uitwedstrijd spelen tegen Roda jc en in de voorbereiding was duidelijk geworden dat de strijd om een basisplaats zou gaan tussen Youri Mulder en Tom Krommendijk. Teleurgesteld was ik toen ik de samenvatting had gezien en bleek dat de keuze van de trainer was gevallen op Mulder en niet op Tom. Ook had hij niet in mogen vallen tijdens deze door Twente gewonnen wedstijd.

Hieronder de selectiefoto van FC Twente met Tom op de eerste rij zittend naast Youri Mulder.

Later, ik denk dat dit de zondag was, hoorde ik dat mijn idool Tom Krommendijk een auto ongeluk had gehad na de genoemde wedstrijd. Tom was vanuit Kerkrade aangekomen in het Diekman en vanaf daar was hij gereden naar Hengelo. Tom overleefde de aanrijding niet en overleed aan de gevolgen daarvan. Nog altijd weet ik dat ik helemaal alleen heel hard heb zitten janken in mijn kamer en dagen, nee zeg maar weken, nodig heb gehad om te kunnen of misschien wel willen te begrijpen dat ik mijn idool nooit meer zou kunnen zien voetballen.

Nu ik dit stuk schrijf heb ik wederom kippevel en komen de emotie’s wederom los. Niet zo sterk meer als vijftien jaar geleden maar met grote regelmaat denk ik terug aan Tom Krommendijk, mijn idool, die maar de leeftijd mocht bereiken van 23 jaar ! --- waarom ? ----

**Chivu001** · 3 november 2005, 17:01

Mijn tweede verhaal alweer, en ook mijn laatste waarschijnlijk. Ik vind deze persoonlijk iets minder dan de vorige, maar jullie kunnen natuurlijk een andere mening hebben!

Velibor Vasovic
â€œEr is niets mooiers dan stoppen met de Europa Cup 1 in je handen voor 100.000 toeschouwers, als aanvoerder van het beste elftal van Europa.â€

Velibor Vasovic, auteur van bovenstaande quote, was aanvoerder van het Ajax dat in 1971 de Europa Cup I won. Hij speelde ook nog twee andere Europa Cup I finaleâ€™s, waarin hij wel wist te scoren, maar niet wist te winnen. Cruijff zou later zeggen dat Vasovic als een grote broer voor hem was.
Het verhaal van Velibor Vasovic, de eerste echte succesvolle buitenlandse speler.

In 1966 kwam Vasovic over van Rode Ster Belgrado. In dezelfde maand als de mistwedstrijd werd onder leiding van Rinus Michels geshopt op de internationale transfermarkt. Er moest een topteam gecreÃ«erd worden. Daardoor kwam het ook dat op 26 december 1966 een man uit JoegoslaviÃ« met internationale ervaring, Vasovic had een Europa Cup I finale gespeeld, kwam om voor Ajax te voetballen. De weg naar (Europees) succes was ingeslagen.

Vasovic speelde eerder voor de grote rivaal en stadgenoot van Rode Ster, Partizan Belgrado. Met Partizan Belgrado bereikte hij in 1966 nog de finale van de Europa Cup I. Hij verloor de finale echter met 2-1 van Real Madrid. Vasovic zelf maakte nog wel de enige treffer aan Joegoslavische zijde.

Vier jaar leek het wel alsof de tijd weer was teruggedraaid. Weer stond Vasovic in de finale, ditmaal met Ajax. Weer verloor hij die finale, ditmaal met 4-1 van AC Milan. En weer scoorde hij als enige voor zijn team, ditmaal wel uit een strafschop. Dat het puur om het voetbal ging werd wel duidelijk toen Vasovic de premie voor de wedstrijd niet aannam.

In 1971 zou Vasovic de Oropakoep, zoals Vasovic de beker noemde, als aanvoerder, wel in ontvangst mogen nemen. Hij had Ajax al laten weten dat hij na dit jaar zou stoppen. Hij deed er alles aan om voor de laatste keer de Europa Cup I te winnen. Of zoals hij zelf zei: â€œEr is niets mooiers dan stoppen met de Europa Cup 1 in je handen voor 100.000 toeschouwers, als aanvoerder van het beste elftal van Europa.â€ Ajax wint op 2 juni 1971 in Wembley de wedstrijd tegen Panathinaikos met 2-0 en is voor het eerst de beste van Europa. Vasovic kan met een gerust hart terug naar JoegoslaviÃ« keren.

Door na de finale in 1971 te stoppen, miste Vasovic heel wat prijzen met Ajax. Zonder hem won Ajax in die periode nog de Wereldbeker, 2 Europa Cup Iâ€™s, 2 Europese Supercups, 2 landskampioenschappen en 1 KNVB-beker. Het gouden Ajax-tijdperk was een feit.

Mede dankzij succescoach Michels had Ajax niet alleen Europees succes, maar won het ook in eigen land prijzen, hier alle prijzen op een rijtje:
In het eerste seizoen van Vasovic werd Ajax meteen kampioen. Ajax won voornamelijk met grote getallen, zoals met 8-0 thuis tegen Elinkwijk. Hierdoor werd in 34 wedstrijden maarliefst 122 keer gescoord! Er werd maar 4 keer verloren, en even vaak gelijkgespeeld. Runner-up dat jaar werd Feijenoord (toen nog met een ij).
Het seizoen daarop werd Ajax weer kampioen. Ditmaal met minder doelpunten, maar wel met minder verliespunten. De grootste uitslag was de 9-1 tegen NEC. Ajax verloor weer 4 keer en speelde maar 3 keer gelijk. Feijenoord was weer best of the rest.
Feijenoord wist het seizoen daarop landskampioen te worden, Ajax werd nu 2de.
Daarna werd Ajax gewoon weer kampioen, grootste uitslag was de 8-0 tegen SVV. Dat seizoen werden er precies 100 doelpunten gemaakt. Weer eindigde Feijenoord op de 2de plaats, maar dat wel Europees als eerste Nederlandse club de Europa Cup I won dat jaar.
Het laatste jaar van Vasovic werd Ajax geen kampioen. Wie anders dan Feijenoord moest Ajax voor zich duiden? Maar door de Europa Cup I overwinning werd het alsnog een schitterend slotjaar voor Vasovic.
Vasovic wist ook nog 3 KNVB-Bekers te winnen. In 1967 won hij de beker voor het eerst, toen werd er me 2-1 gewonnen van NAC. Het jaar daarop bereikte Ajax wel de finale, er werd echter met 2-1 verloren van Den Haag. In 1970 werd de 2de beker binnengehaald, er werd met 2-0 gewonnen van PSV. Een jaar later kon Ajax de finale winnen van Sparta, waarvoor een beslissingswedstrijd nodig was, omdat de eerste wedstrijd in 2-2 eindigde. De beslissingswedstrijd won Ajax met 2-1.
In die tijd bestond de Supercup van Nederland (Tegenwoord Johan Cruijff schaal) niet.

Voor zijn land JoegoslaviÃ« komt Vasovic 32 keer uit. In deze 32 wedstrijden weet hij 2 keer te scoren.

Na zijn voetbalcarriÃ¨re wordt Vasovic trainer. Nadat hij zijn oude club Partizan Belgrado en Angers, een club in Frankrijk, heeft gecoacht, besluit hij naar Frankrijk te gaan. Hij wordt coach van Paris Saint Germain en heeft als enig doel zich te kwalificeren voor de Europa Cup I. Ondanks een goed seizoen en contractverlenging te hebben gekregen verlaat hij de club. Als clubpresident Borelli hem vraagt terug te keren, gaat hij daarop in en 16 maanden later is hij weer de coach van de club uit Parijs. De resultaten zijn echter teleurstellend en na druk van de trainersvakbond en de nieuwe clubpresident Guy Roux verlaat hij in 1976 plotseling de club. Hierna zou hij nog coach van Ethnikos uit Griekenland en zijn oude club Rode Ster Belgrado. Doordat Vasovic astma heeft moet hij zijn trainerscarriÃ¨re beÃ«indigen. De laatste jaren van zijn leven is hij advocaat.

Op 4 maart 2002 overlijdt Vasovic plotseling ten gevolge van een hartaanval. De voetbalwereld reageerde geschokt. â€œTotdat hij kwam speelden wij altijd goed, maar we hadden iets extraâ€™s nodig. Als ik soms een corner moest nemen, waren tegenstanders lastig tegen mij. Velibor zou dan zeggen: â€˜Johan, maak je niet druk, en laat deze aan mij overâ€™. Op die manier was hij als een grote broer voor mijâ€, zou Johan Cruijff na zijn dood tegen uefa.com zeggen.

En dat klopte ook, Vasovic was een echte professional, iemand die ervaring bracht en waarnaar de jonkies konden luisteren.
De man die stopte met de Europa Cup I is echter niet meer.

Vasovic schiet de penalty in 1969 tegen AC Milan erin

Vasovic met de Europa Cup I in 1971

**Chuff070** · 3 november 2005, 18:02

Fatty Foulkes

De keeper van Chelsea in het seizoen 1905-1906 Willie Foulke. Hij leefde tussen 1874 en 1916. Hij was de eerste keeper en de aanvoeder van Chelsea. En was de populairste speler in de eerste selectie van Chelsea. Hij was 1 meter en 90 centimeter lang en woog maarliefst 141 kilogram.
Deze keeper werd gekocht voor het bedrag van 20 pond van de club Sheffield United.

Willie werd geboren in 1847 in het plaatstje Shropshire en kwam toen hij 30 jaar bij Chelsea. Hij won 2 cup medailles bij Sheffield United en speelde een interland tegen Wales met het nationale elftal. Hij speelde ook nog cricket bij Derbyshire. Dus een sportieve man.

Een van de vele verhalen over hem was dat hij vroeg te toen ze weg waren om de uit wedstrijd tegen Burton moesten spelen. Uit het team hotel vroeg wegging om te eten. En dat hij in een restaurant alle pastei op at.
De volgende dag stopte Foulkes zelfs 2 penaltys. Het voetbal had voor Foulke en na Foulke nog nooit zo'n soort keeper gezien. Toen hij voor de bal met zijn armen uit kwam.Was het net of de zon uitging.

Jammer genoeg beëindigde het verhaal van Foulke niet gelukkig en als
zo velen die onze helden in het blauw in houden. Het werd getint met droefheid en beëindigde in scheuren. Willie was na dat seizoen verplicht om te stoppen na 35 wedstrijden met Chelsea. In 1916 was Willie Foulke, Eerste legend van Chelsea, gestorven op de leeftijd van 42 na een longonsteken.

Foto uit Chelsea Museam

To keep a clean sheet

In 1906 speelde Accrington Stanley een uitwedstrijd in Bradford tegen de plaatselijke City FC. Op doel voor The Bantams stond de legendarische en gigantische doelman uit dit topic. Zijn rode keeperstrui conflicteerde met het rood van tegenstander Stanley.

Gelet op de omvang van Willy was er niet zo gauw een ander truitje voorhanden. Niet getreurd. Een Bradford City-aanhanger rende van de staantribune af om thuis een dubbelbedslaken (sheet) op te halen dat vervolgens om de tors van Willy werd gewikkeld.

Willy zou die middag geen tegendoelpunt incasseren en niet hoeven te duiken naar moeilijke ballen. Sindsdien heet het 'houden van de nul' in Engeland 'to keep a clean sheet'

**Caniggia** · 2 februari 2006, 17:03

Claudio Paul Caniggia
"El Pajaro" "De Zoon van de Wind"
9 januari 1967, Henderson, Argentinie

Een van de meest kleurrijke en talentvolle spelers van de jaren '90 werd geboren in het stadje Henderson in Argentinie. Hij was de zoon van plattelandsouders en kende een moeilijke jeugd met een zwaar drinkende en agressieve vader.

Zijn uitzonderlijke voetbalkwaliteiten vielen al snel op en vanuit de jeugd van de Argentijnse topclub River Plate maakte hij in 1985 zijn debuut op het hoogste niveau. Na drie jaar bij Los Millionares trok hij de aandacht van diverse Italiaanse clubs. Uiteindelijk koos hij voor Hellas Verona, de toenmalige Italiaanse topper die een paar jaar daarvoor nog de Scudetto (Serie A titel) had gewonnen. Hij verbleef een seizoen bij de uit elkaar vallende ex-topclub en vertrok uiteindelijk naar Atalanta Bergamo en speelde een paar jaar daarna voor Roma. Bij deze clubs vierde hij zijn grootste successen en het publiek in Bergamo en Rome lag aan zijn voeten.

In 1990 volgde het WK in Italie. Op dat moment speelde hij nog voor Atalanta Bergamo. Dit WK zou het hoogtepunt uit zijn niet geringe carriere worden. Argentinie moest in Italie haar wereldtitel gaan verdedigen. De tactiek was simpel, Maradona was de spil en hij zou in samenwerking met de dribbelaar Caniggia voor de doelpunten gaan zorgen. Een weinig hoogstaande techniek, maar het bleek wel effectief. Hij speelde het hele WK fantastisch en was als dribbelaar langs de lijnen onnavolgbaar. Fenomenaal was het doelpunt in de kwartfinale tegen Brazilie dat de uitschakeling van de rivaal betekende. Maradona gaf een steekpass tussen drie Braziliaanse verdedigers door, Caniggia kapte de vierde uit en stifte de bal over de uitkomende keeper. Ook in de halve finale tegen Italie scoorde hij met een mooie kopbal. Helaas kreeg hij in die wedstrijd een gele kaart en moest hij de finale missen. Argentinie was in tranen, ook omdat tv beelden uitwezen dat de kaart volledig onterecht was. Argentinie verloor uiteindelijk die finale door een onterechte penalty die Brehme voor West-Duitsland benutte.

Caniggia zal echter herinnerd worden door zijn rockster uiterlijk met lange blonde manen en zijn voorliefde voor sterke sigaretten. Hij zag er niet alleen uit als een rockster, hij leefde ook op die manier. Met zijn beste vriend en stapmaatje maakte hij menig nachtclub en feestje onveilig en hij werd dan ook diverse malen in verband gebracht met doping dat hem zelfs een schorsing opleverde.
De voetballer Caniggia, die nog steeds in Italie en Argentinie als een half-god wordt gezien, was bekend om zijn fenomenale dribbels, techniek en sprintvermogen. Dit leverde hem ook de bijnaam "Zoon van de wind" op. Caniggia kon een 100 meter lopen die dicht bij het toenmalige wereldrecord lag. Maradona omschreef hem als een van de grootste voetbalgenieen ooit en gaf te kennen het een eer en hoogtepunt te vinden met hem samengespeeld te hebben.

Nadat hij in 1994 bij Roma vertrok ging hij naar Benfica en vervolgens naar Boca Juniors. Ondanks het wisselende succes werd hij ook in Lissabon vereerd als een half-god.
Tijdens het WK 1994 was hij geschorst en het WK van 1998 miste hij omdat hij zijn lange blonde manen niet wilde afknippen, op aandringen van bondscoach Passarella.

Eén seizoen voor zijn avontuur bij de Glasgow Rangers speelde Caniggia al bij het Schotse Dundee United. Een erg opmerkelijke keuze voor een Argentijnse voetballer die furore maakte in de Italiaanse competitie. Schotse journalisten stonden met verbijstering te luisteren naar een enthousiast vertellende Caniggia over hoe hij zijn beste vriend Diego Maradona de stad wilde laten zien en een avondje te willen gaan stappen. Het moest bij velen nog bezinken, maar het was een typerende keuze van een onpeilbare man. Hij zou het jaar erop naar Glasgow Rangers vertrekken en daar zou hij twee seizoenen het sleeptouw trekken in de aanval.

In de zomer van 2003 besloot Caniggia, ooit de op 1 na beste voetballer ter wereld, in te gaan op een aanbieding uit Qatar nadat hij van coach McLeish van Glasgow Rangers te horen kreeg dat zijn contract niet verlengd zou worden. Hiermee werd zijn laatste droom om in de Champions League te voetballen verwoest. Hij zou ook geen blad voor zijn mond nemen over zijn onvrede. “Mc Leish heeft getoond dat hij net zo slap is als Mickey Mouse. Net als papier is hij ook een lichtgewicht. Als hij zo doorgaat, zal hij nooit een topclub in Italië of Spanje trainen. Het dichtst dat hij bij deze clubs zal komen is het vliegveld”, aldus Caniggia.

In Qatar bouwde de Argentijn, net als zijn landgenoot Batistuta, langzaam af en genoot van het leven. De spits, met een magische aura en een engelachtig uiterlijk kreeg het publiek aan zijn voeten en bewees een van de grootste voetballers ooit te zijn. Zijn carrière werd echter ook gekenmerkt door zijn vriendschap met Maradona en drugsgebruik en de zwerftochten die hem langs vele clubs voerden. Zijn persoonlijke strijd was symbolisch voor het toen economisch vervallen Argentinië.

**Chuff070** · 2 februari 2006, 17:09

Leuk verhaal......Maar de deadline is allang geweest

**Roel** · 2 februari 2006, 18:11

Goed verhaal ja

**DMF** · 2 februari 2006, 19:41

Maakt niet uit Chuffy, we kunnen gewoon blijven posten

**Batistuta** · 2 februari 2006, 23:49

â€˜Batistuta: 'SeÃ±or Gol heeft geen zin meer'

Drie keer kwam hij in actie dit seizoen voor Al-Arabi, hij miste twee strafschoppen en scoorde niet. Hij speelde liever golf en nam liever een duik in de zee dan dat hij trainde en wist niet meer hoe hoog zijn ploeg stond op de ranglijst. Pas op het veld kwam hij erachter tegen welke club hij speelde. Gabriel Omar Batistuta kwam tot een logische conclusie: 'De motivatie is weg.'(!)

Batistuta's besluit om te stoppen kwam dan ook niet als een verrassing. Waar hij vorig seizoen nog aan de lopende band scoorde in het paradijs voor voetballers op hun retour, maakte apathie dit seizoen meester van hem. Geen verbeten grimas meer in de jacht op goals, de brandstof van zijn voetballeven. Op zijn 36ste kwam het einde, in het Midden-Oosten, ver weg van alle hectiek.

Na negen seizoenen Fiorentina verliet Gabriכl Batistuta Florence in de zomer van 2000 . AS Roma betaalde zeventig miljoen gulden voor Batistuta, die louter uit Florence vertrok om eindelijk een prijs te pakken. Op 26 november 2000 bewees hij dat het hem ernst was. AS Roma won met 1-0 van Fiorentina, de doelpuntenmaker heette... Gabriel Batistuta. Uiteindelijk maakte hij twintig goals in 28 duels. Op zondag 17 juni 2001 vierde hij met Roma waarnaar hij zo had verlangd: het kampioensfeest. De scudetto demonstreerde vooral ook wat de Argentijn de afgelopen jaren allemaal heeft laten liggen.

AS Roma verhuurde in de loop van het seizoen 2002 /03 de Argentijn aan Internazionale. Bij Inter maakte "Batigol slechts 2 goals. Gabriel Batistuta sluit zijn loopbaan af in Qatar bij Al Arabi uit Doha. Waar hij wederom ploegmakker van Steffan Effenberg is, net zoals 10 jaar terug bij Fiorentina. Batistuta werd in het seizoen 2003/04 topscorer van Quatar met 25 goals in 14 wedstrijden en vestigde daarmee meteen een record.

Lange tijd hoopte Batigol nog op Ã©Ã©n laatste kunstje. Hij stelde zich beschikbaar voor de Argentijnse Olympische ploeg, die uiteindelijk zonder hem goud won in Athene. Zijn naam werd in de winterstop in verband gebracht met Barcelona, dat met spoed een ervaren spits met meerwaarde zocht. Ook Fiorentina bleef zinspelen op een rentree van de Argentijnse goalgetter. Maar tot een transfer kwam het niet, waardoor de vlam doofde en zijn pensioen onvermijdelijk werd.

In ArgentiniÃ« keken de media nostalgisch terug op de carriÃ¨re van hun held. 'SeÃ±or Gol scheidt ermee uit', kopte La NaciÃ³n. 'Hij is knap, succesvol en een echte winnaar, meer zelfs nog dan Maradona', meent ClarÃn. 'Hij was er niet eentje als Van Basten, Kluivert, Francescoli, Romario of Ronaldinho, die de bal streelden als zij scoorden. Maar hij had meer eerzucht en wilskracht en schuwde opportunisme niet. Hij maakte 355 goals en 56 daarvan voor de nationale ploeg. Dat zegt genoeg.'

Batistuta's succes kwam hem niet aangewaaid. 'Mijn vader hield niet van voetbal en ik hoefde niet zo nodig beroemd te worden. Ik wilde slechts medicijnen studeren. Ik heb me daarom nooit zeker gevoeld als voetballer, maar ik heb me ertoe gezet om te bereiken wat ik nooit voor mogelijk had gehouden.'

Hij begon zijn eerste wedstrijd als keeper en ging in zijn jeugd hij door het leven als El Gordito (het dikkertje). Bij Newell's Old Boys schreef Marcelo Bielsa hem een dieet voor. Bati begon eraan en viel door zijn discipline veel meer af dan iedereen mogelijk achtte. 'Als ik me iets voorneem, dan doe ik het ook. Mijn hele carriÃ¨re was Ã©Ã©n grote strijd met mezelf om beter, beter en beter te worden. Op de dag dat ik drie keer scoorde, vroeg ik me af waarom ik die vierde miste.'

Een mooie loopbaan vol vlammende schoten met links en rechts en steenharde kopballen was het gevolg. Bovendien won hij de harten van het volk, dat dringend op zoek was naar een nieuwe held na de val van Maradona. Toch beschouwt hij zichzelf niet als bijzonder. 'Als ik mijn statistieken zie, denk ik wel eens. Heb Ãk dat gedaan? Ik schaam me er bijna voor dat ik twee keer zoveel heb gescoord als Diego.'

**Baraja** · 23 november 2006, 19:19

Mister Feyenoord: Coen Moulijn
Op 15 februari 1937 werd Coenraad Moulijn geboren in Rotterdam. Hij groeide op in de Bloklandstraat. Toen hij 17 jaar was, werd hij lid van Xerxes (Rotterdam). In 1955, ging hij op 18-jarige leeftijd naar Feyenoord. Op 18 september speelde hij zijn eerste officiele wedstrijd in Feyenoordshirt. Het was de thuiswedstrijd tegen MVV, die met 1-3 werd verloren!
Op 19-jarige leeftijd mocht hij al debuteren in het Nederlands elftal. Hij speelde zijn eerste interland in en tegen Belgie. In 1959 stond Moulijn in de belangstelling van Barcelona. Feyenoord liet hem niet gaan, omdat hij nog een lopend contract had.
Moulijn had ook nog een bijnaam, Coentje. Als je Moulijn zag, zag je wel waarom. Hij was 1,65 m lang en woog 50 kilo. Later is de mascotte van Feyenoord ook Coentje genoemd. Coen Moulijn bleef zijn hele carriere bij Feyenoord. Zijn afscheidwedstrijd was tegen Uruguay op 9 juni 1972. Eerder kreeg Coen Moulijn nog een lintje voor 'Ridder In De Orde Van Oranje Nassau'.

**Nr46** · 28 november 2006, 14:26

Oorspronkelijk geplaatst door Chuffy

Fatty Foulkes

De keeper van Chelsea in het seizoen 1905-1906 Willie Foulke. Hij leefde tussen 1874 en 1916. Hij was de eerste keeper en de aanvoeder van Chelsea. En was de populairste speler in de eerste selectie van Chelsea. Hij was 1 meter en 90 centimeter lang en woog maarliefst 141 kilogram.
Deze keeper werd gekocht voor het bedrag van 20 pond van de club Sheffield United.

Willie werd geboren in 1847 in het plaatstje Shropshire en kwam toen hij 30 jaar bij Chelsea. Hij won 2 cup medailles bij Sheffield United en speelde een interland tegen Wales met het nationale elftal. Hij speelde ook nog cricket bij Derbyshire. Dus een sportieve man.

Een van de vele verhalen over hem was dat hij vroeg te toen ze weg waren om de uit wedstrijd tegen Burton moesten spelen. Uit het team hotel vroeg wegging om te eten. En dat hij in een restaurant alle pastei op at.
De volgende dag stopte Foulkes zelfs 2 penaltys. Het voetbal had voor Foulke en na Foulke nog nooit zo'n soort keeper gezien. Toen hij voor de bal met zijn armen uit kwam.Was het net of de zon uitging.

Jammer genoeg beÃ«indigde het verhaal van Foulke niet gelukkig en als
zo velen die onze helden in het blauw in houden. Het werd getint met droefheid en beÃ«indigde in scheuren. Willie was na dat seizoen verplicht om te stoppen na 35 wedstrijden met Chelsea. In 1916 was Willie Foulke, Eerste legend van Chelsea, gestorven op de leeftijd van 42 na een longonsteken.

Foto uit Chelsea Museam

To keep a clean sheet

In 1906 speelde Accrington Stanley een uitwedstrijd in Bradford tegen de plaatselijke City FC. Op doel voor The Bantams stond de legendarische en gigantische doelman uit dit topic. Zijn rode keeperstrui conflicteerde met het rood van tegenstander Stanley.

Gelet op de omvang van Willy was er niet zo gauw een ander truitje voorhanden. Niet getreurd. Een Bradford City-aanhanger rende van de staantribune af om thuis een dubbelbedslaken (sheet) op te halen dat vervolgens om de tors van Willy werd gewikkeld.

Willy zou die middag geen tegendoelpunt incasseren en niet hoeven te duiken naar moeilijke ballen. Sindsdien heet het 'houden van de nul' in Engeland 'to keep a clean sheet'

Prachtig, prachtig. Alleen je geboortedata kloppen niet.

**Keiser** · 29 september 2017, 09:43

Waar = en blijft het verhaal van Johan Cruijff ?
De beste voetballer uit de wereld geschiedenis en niemand die een echt boeiend levens verhaal hierover kan schrijven?

**Kinggerrard** · 1 april 2020, 15:20

Bij gebrek aan live voetbal, even terug naar een van de grootmeesters. Omdat tijdens dit toernooi alles om Oranje draaide, heb ik destijds (te) weinig meegekregen van deze man. Maar wat speelde die een toernooi zeg.

**King_Eric** · 1 april 2020, 15:23

Oh, ik dacht dat Rambling Rose terug was.

**Kinggerrard** · 1 april 2020, 15:26

Oorspronkelijk geplaatst door King_Eric

Oh, ik dacht dat Rambling Rose terug was.

Kijk maar gewoon

**lanerazzurri** · 1 april 2020, 17:12

Oorspronkelijk geplaatst door Kinggerrard

Bij gebrek aan live voetbal, even terug naar een van de grootmeesters. Omdat tijdens dit toernooi alles om Oranje draaide, heb ik destijds (te) weinig meegekregen van deze man. Maar wat speelde die een toernooi zeg.

Ik zie liever beelden van hem tijdens de wk finale van 2006.