De Super League is een diep-cynisch, kwaadaardig initiatief
Door Frank Heinen (vi.nl)
Dit zou een heel andere column hebben moeten worden. Over de bekerfinalebadjassen en hoe die ruiken. Over de miniatuurbokaaltjes die elke speler van het winnende team na de bekerfinale krijgt, en hoe die mij terugvoerden naar eindeloze judotoernooien in muffe sporthallen met tafels vol prijsjes waar je de hele dag omheen zoemde, fantaserend hoe die bekertjes op je eigen kamer zouden staan.
Of anders over al die spelers van Barcelona die na de Spaanse bekerfinale een voor een met Messi op de foto gingen, en over die paar keer dat ik bijna met een grote voetballer op de foto ging, en dat iets onnoemelijks me tegenhield, en over de ingelijste foto op mijn bureau die het bewijs is dat het me ooit wel is gelukt. Het had over Wout Weghorst kunnen gaan, of over Willy van der Kuijlen en die keer dat het net het onder diens geweld begaf.
Over opgewekte, opwindende, verbazende, zorgwekkende, droeve dingen.
Maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Sorry. Misschien een volgende keer.
Het komt door de Super League. Sinds de berichtenstroom over dat wanstaltige gedrocht de wereld in kolkt, lukt het me eventjes niet meer te genieten van het voetbal zelf.
Weg de grijns van Frenkie de Jong, weg de goal van Ziyech, weg de passes van De Bruyne. Of nou: ze zijn er nog wel, maar dan uitgelicht door een nietsontziende technicus, zodat er weinig anders van overblijft dan wat al die dingen in de kern kennelijk zijn: kleine kassaatjes die niet ophouden met rinkelen.
En natuurlijk: dit gebeurt al jaren, op alle fronten. Solidariteit blijkt steeds opnieuw een ingewikkeld concept, het idee dat het voetbal een samenleving is waarin ieder zijn functie heeft, dringt al lang niet meer door. Zo ver is de top al opgestegen dat ze zelf vergeten zijn dat wie opstijgt altijd ergens vandaan moet komen.
Dat het internationale topvoetbal een keer zou ontploffen, lag voor de hand. Je kon erop wachten. Een ballon die je maar blijft opblazen, klapt op een zeker moment onherroepelijk uit elkaar.
Van types als Florentino Pérez, de kakelverse (en nu al muf ruikende) voorzitter van de League die ooit bedacht dat je als je Real Madrid bent je gewoon elk jaar de meest populaire speler ter wereld moet kopen en dat de rest zich dan wel vanzelf uitwijst, mag je niet te veel verwachten, sommige figuren zijn nu eenmaal opgetrokken uit een en al ellende en hebzucht, maar beweren dat je de sport op ieder niveau wilt helpen, op dezelfde dag waarop je aankondigt je met een eliteclubje volledig aan de rest van de sport te onttrekken, alleen maar om meer winst te maken, meer geld te kloppen uit de zakken van mensen die al weinig hebben, zonder ook maar de suggestie dat je er meer voor zal teruggeven, dat vereist een schaamteloosheid die toch nog weer verrast.
Het is alsof het internationale topvoetbal tegen de rest van de wereld zegt: Jullie dachten dat we de afgelopen 25 jaar al gortig bezig waren geweest? Jullie dachten dat het niet problematischer, niet wereldvreemder, niet gulziger, niet egocentrischer kon? Hier, heb je de Super League. Ga daar maar eens een tijdje op kauwen.
Als je een karikatuur zou willen schetsen van een dwangmatig op geld gerichte bedrijfstak, en je zou stevig overdrijven, dan zou je ongeveer hier op uitkomen. Iedere solidariteit, ieder begrip voor waar de sport vandaan komt en hoe-ie is opgebouwd, ieder greintje ontzag voor geschiedenis, ieder gevoel voor timing, iedere feeling voor het wezen van de sport (namelijk dat je kunt winnen en verliezen) en iedere vorm van toegeeflijkheid naar fans verdwijnt met de Super League uit het voetbal als topsport.
Of nou ja: het meeste was er natuurlijk al een tijdje uit verdwenen, maar op het moment dat je het zelf trots zwart op wit aan de wereld presenteert, in een brief die bedoeld is als provocatie van allerlei bonden, maar in werkelijkheid een trap in het kruis betekent van iedereen die van voetbal houdt, en al jaren uit alle macht tracht om alle ellende heen te kijken en van het spel te genieten, iedereen die altijd is blijven beweren: hoeveel geld er ook mee gemoeid is, het wezen blijft altijd onaangetast, het gaat nog altijd om het spel.
Vergeet het. Het gaat niet om het spel. Met winst en verlies wordt in het voetbal allang niet meer de stand op het scorebord bedoeld. Het internationale topvoetbal is een feestje geworden waarvoor je geen uitnodiging moet willen ontvangen. De Super League is een diep-cynisch, kwaadaardig, crimineel initiatief. Een vergiftiging van de grond waaruit alles is ontstaan. Het is quasi-legale oplichting, het is het toe-eigenen door een handjevol top-patjepeeërs van een sport die miljarden plezier geeft, het is het buiten de maatschappij plaatsen van een fenomeen dat al 150 jaar een plek in het hart van die maatschappij heeft. Het is een middelvinger met een miljarden kostende ring erom naar ons allemaal.
Favorieten/bladwijzers